Sabrina werkt als redacteur bij De Fontein en ze blogt af en toe over hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Deze keer schrijft ze over lezen in tijden van corona. In deze bizarre en onzekere tijden is ongegeneerd huilen ook wel een keer lekker, daarover deel 2 van Lezen in tijden van corona.

Lang geleden, bijna negen jaar om precies te zijn, begon ik bij Uitgeverij De Fontein. (Oké, eigenlijk begon ik bij De Kern, maar dat is een ander verhaal.) Niet lang daarna, op een mooie zomerochtend, was ik lekker vroeg op kantoor en wilde ik nog even de laatste pagina’s van een manuscript doorlezen om te beslissen of we dat wilden uitgeven of niet. Een schitterende roman. Heftig. Aangrijpend. Meeslepend. Ik zat zo’n beetje ín m’n computerscherm.

Mijn – op dat moment dus nog vrij nieuwe – collega kwam aangelopen om haar dag te beginnen. Computer aan, zonnescherm omhoog, zegt goedemorgen, en schrikt zich een ongeluk.

‘Wat is er? Wat is er gebeurd? Waarom huil je?!’

Waarop ik alleen maar naar het computerscherm kan wijzen en iets blubber als ‘het is zo moohoooi’…

Afijn. Dat was de eerste, maar zeker niet de laatste keer dat mijn collega’s mij huilend achter mijn bureau hebben aangetroffen. Huilen moet, immers – daar had ik ook al eens een blog over geschreven.

In deze rare, rare tijden probeer ik meestal de moed erin te houden door lekker vrolijke boeken te lezen. Romantisch, warm, niet te heftig. Een boek als een teddybeer: warm en troostend.

Maar soms, soms wil je je gewoon even flink afreageren. Gewoon eens flink uithuilen. Gewoon schaamteloos, niet-mooi jánken, met snot en rode konen en alles. Ook weleens behoefte aan? Maar vind je het toch wat gênant om gewoon midden in de kamer te gaan zitten grienen? Bij dezen mijn persoonlijke ‘huilen gegarandeerd’ boekenlijstje. Want bij een zielig boek mag je natuurlijk alle waterlanders laten vallen die eruit moeten, het ideale excuus. En als je dat toch raar vindt, verberg je je gewoon achter de pagina’s, dat werkt ook.

• Diney Costeloe heeft met De verloren kinderen een heerlijke tranentrekker geschreven. Verscheurde families, gedwongen emigratie, mishandeling – ik daag je uit om het droog te houden.
• Van Clare Mackintosh, die drie sterke thrillers op haar naam heeft staan, is ook Een onmogelijke keuze verschenen. Pippa en Max staan machteloos als de artsen hen vertellen dat hun 3-jarig zoontje uitbehandeld is. Ze staan voor de keuze: stoppen met behandelen of ergens anders heengaan? En dan zijn ze het niet eens, en staan ze tegenover elkaar in de rechtzaal…
• Duet met jou van Dani Atkins – ik heb gehuild toen ik het manuscript las, toen ik de vertaling door moest nemen en toen ik de proef bekeek. Zó heftig, zó aangrijpend. Over dood, verlies, orgaandonatie en vrede vinden na een onbeschrijflijk verlies.

Zo. Zakdoeken erbij en gaan. Normaal wens ik iedereen veel leesplezier, maar dat voelt nu wat… gemeen. Dus dan wens ik iedereen maar gewoon veel sterkte!

Groetjes,

Sabrina

Oh, en dat ene boek waarmee ik mijn collega’s voor het eerst confronteerde met een huilbui op kantoor? Voor jou van Jojo Moyes. Werkt nog steeds.

 

Heb je de eerste blog gemist? Bekijk die via de link hieronder!

Het leven van een redacteur