Jennifer Donnelly heeft haar creativiteit losgelaten op het sprookje Assepoester, en maakte er haar eigen bijzondere versie van. Ze besloot het verhaal niet te vertellen door de ogen van de beeldschone prinses Assepoester, maar door die van de lelijke, gemene stiefzus. Wij zijn natuurlijk razend benieuwd hoe ze op dat idee kwam en grepen de kans met beide handen aan om Jennifer te interviewen.

“Stiefzus moedigt lezers aan de giftige appel te weigeren en de schoonheid in zichzelf te vinden.”

Jennifer Donnelly

Hoe ben je op het idee gekomen om dit verhaal te schrijven? 

Dat is een goede vraag! Ik heb altijd een zwak gehad voor de schurken uit de sprookjes, zoals Maleficent en de gemene koningin in Sneeuwwitje. Ik denk dat we karaktereigenschappen delen. Ik kan zelf namelijk ook best hebzuchtig, ongeduldig, veeleisend en een beetje overdreven zijn.

Ik denk dat het idee voor dit verhaal ontstond toen ik nog een klein meisje was. Ik wilde altijd weten wat er gebeurde met de stiefzussen toen Assepoester was afgelopen… en voordat het begon. Wat heeft deze meisjes zo gemeen gemaakt?

Waarom heb je ervoor gekozen om specifiek het sprookje Assepoester te hervertellen?

Er zijn verschillende redenen, maar de voornaamste is dat ik zie in welke wereld mijn tienerdochter leeft. Tieners beoordelen elkaar niet op prestaties of intelligentie, maar alleen op hoe ze eruit zien.

In het belang van mijn dochter, en van alle kinderen die door sociale media en tijdschriften en films steeds weer te horen krijgen dat ze niet genoeg zijn, dook ik terug in Assepoester. Ik hoopte dat de stiefzussen me zouden vertellen hoe hun leven was verlopen en een van hen – Isabelle – deed dat.

Wat vind je het mooist aan Stiefzus?

Wat ik heel erg mooi vind is het effect dat het boek heeft op de lezers. Lezers vertellen me dat het verhaal ze sterk maakt en dat het hen inspireert hun eigen schoonheid te omarmen. Dat is de reden dat ik het raam open wil doen en keihard ‘HOERA!’ wil roepen. Want dat is precies waarom ik het boek heb geschreven!

Het verhaal van Stiefzus vraagt ​​waarom twee meisjes als lelijk worden beschouwd. Maar het doet meer dan dat – wie beslist of iemand lelijk of knap is? En waarom laten we dit toe? Waarom geven we anderen die macht over ons? Wordt het niet tijd dat we die kracht terugnemen?

Welk personage vond je het leukst om te bedenken en te schrijven?

Wat een onmogelijke vraag! Ik kan echt niet kiezen, hoor! Ik heb alle karakters – Isabelle en Octavia, Fate en Chance en zelfs Martin en Hugo – met liefde geschreven.

Waarom heb je ervoor gekozen om Isabelle – de gemene, lelijke stiefzus – de hoofdpersoon van het verhaal te laten zijn?

Isabelle gaf me geen keus! Ik wilde graag meer van haar en haar zus weten sinds mijn oma mij voor het eerst de Disney-versie van Assepoester voorlas. Lang nadat mijn oma het boek had gesloten dacht ik niet aan Assepoester, maar aan de stiefzussen. Toen ik tien jaar was las ik de versie van de Gebroeders Grimm. In die versie wilde de stiefzus zo graag van de prins zijn dat ze haar tenen afhakte om bij hem te zijn.

Toen ik dacht aan het verhaal wat ooit Stiefzus zou worden, dacht ik terug aan het verhaal van de Gebroeders Grimm en het hele tenen-afhak-gebeuren. Ik dacht aan de kracht van deze metafoor. Het symboliseert wat we onszelf aandoen om ergens bij te horen. Om te voldoen aan iemand anders idee van ‘mooi’. We snijden stukjes van onszelf weg zodat we iets van onszelf maken dat niet bij ons past.

Deze beeldvorming kwam hard bij me binnen. Als ik hieraan dacht zag ik mijn karakters voor me. Ik kon Isabelle voor me zien met een mes in haar hand, terwijl ze moed vindt om haar tenen af te snijden. Het leek de kern van wat ik probeerde te bereiken, en zodra ik haar zag, wist ik dat ik geen andere keus had dan haar te volgen en haar verhaal te vertellen.

Is er een karakter in Stiefzus waar je jezelf in herkent?

Ja, ik herken me in allebei de stiefzussen  – Isabelle en Octavia. Ik kon sinds kleins af aan me al niet identificeren met Assepoester. Ik begreep eerder de stiefzussen die niet zo goed en aardig waren. Daar leek ik op.

Waarom zou iedereen het boek moeten lezen?

Ik schreef Stiefzus in de hoop dat lezers hun eigen krachten zouden ontdekken. De tijd die ik met Isabelle deelde zette me aan het denken over schoonheid. Isabelle liet haar schoonheid zien. En dit is zoveel meer dan het oordeel van anderen. Toen ik Isabelles verhaal ontdekte besefte ik dat we veel te vaak geloven wat anderen over ons zeggen. We nemen de giftige appel aan die ze ons voorhouden en wij bijten er zo in. Stiefzus moedigt lezers aan om de giftige appel te weigeren en schoonheid in zichzelf te vinden.